"ແຄນ" ເປັນຊື່ເຄື່ອງດົນຕຣີພື້ນເມືອງຂອງລາວທີ່ເກົ່າແກ່ ໄດ້ຢູ່ຄູ່ຄົນເຊື້ອຊາດລາວມາຕັ້ງແຕ່ບູ ຮານ, ປັດຈຸບັນນີ້ ແຄນຍັງເປັນເຄື່ອງດົນຕຣີທີສຳຄັນ ແລະສ້າງຊື່ສຽງໃຫ້ແກ່ຊາດລາວ "ແຄນ" ໄດ້ກາຍເປັນເອກລັກ ແລະສັນຍາລັກລາວ, ບັນດາສາກົນໂລກຫາກເວົ້າເຖິງແຄນ ກໍຕ້ອງເວົ້າເຖິງລາວ, "ແຄນ" ຍັງເປັນເຄື່ອງດົນຕຣີພື້ນເມືອງຂອງຄົນໄທຍ໌ ສະເພາະໃນພາກອີສານດ້ວຍ ເນື່ອງຈາກວ່າ ພາກອີສານ ແລະຄົນໃນພາກອີສານນັ້ນ ເປັນເຊື້ອຊາດລາວ ແລະດິນແດນອີສານພາກອີສານຂອງໄທຍ໌ນັ້ນ ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງອານາຈັກລ້ານຊ້າງ, ມາຮອດບັດນີ້ ຄົນໃນພາກອີສານບໍ່ພຽງແຕ່ໃຊ້ແຄນເປັນ ເຄື່ອງດົນຕຣີປະຈຳພາກ ຫືຼປະຈຳຊົນຊາດຕົນເທົ່ານັ້ນ ພວເຂົາຍັງຄົງໝັ້ນໃນີ້ດສິບສອງ ຄອງສິບສີ່ອັນ ເປັນກົດມົນທຽນບານອານາຈັກລ້ານຊ້າງຢ່າງເປັນຊີວິດຈິດໃຈ, ນອກຈາກນັ້ນພາສາ, ວັດທະນະທັມ, ສິລະປະ, ວັນນະກັມ, ຫັດຖະກັມ ຕະຫຼອດຄວາມເຊື່ອຖື ແລະພື້ນຖານວັດທະນະທັມ ເປັນແບບດຽວກັບລາວທຸກຢ່າງ.
"ແຄນ" ເປັນເຄື່ອງດົນຕີ ພື້ນເມືອງລາວທີ່ເກົ່າແກ່ ອາດກ່າວໄດ້ວ່າມີການກຳເນີດມາພ້ອມການກຳເນີດຊາດ ລາວກໍວ່າໄດ້ ເນື່ອງຈາກເຮົາພົບຫຼັກຖານວ່າຄົນລາວບັນດາເຜົ່ານັ້ນລ້ວນແຕ່ໃຊ້ແຄນເປັນເຄື່ອງດົນຕີທາງວັດທະນະ ທັມ ແລະປະເພນີຂອງແຕ່ລະກຸ່ມຊົນ ມາຮອດບັດນີ້ ແຄນໄດ້ກາຍເປັນວັດທະນະທັມຂອງຊາດໄປແລ້ວ, ສະນັ້ນເມື່ອ ສຶກສາເຖິງວ່າ ແຄນນັ້ນໃຜເປັນຜູ້ສ້າງທຳອິດນັ້ນ ຈຶ່ງບໍ່ມີຫຼັກຖານແນ່ນອນ ແຕ່ກໍມີການເລົ່າກັນສືບໆມາ ການເລົ່ານີ້ ຈະວ່າບໍ່ມີຫຼັກຖານກະບໍ່ໄດ້ ເພາະວ່າທຸກຢ່າງທີ່ເປັນຫຼັກຖານນັ້ນກໍເກີດຈາກການເລົ່າ ແລະການເລົ່າກໍແມ່ນມີຄວາມຈິງ ຂອງມັນຢູ່ດ້ວຍ ສະນັ້ນຈຶ່ງມີເລື່ອງກ່ຽວກັບການກຳເນີດແຄນມາດ່ັງນີ້:
ກາລະຄັ້ງໜຶ່ງເຫິງນານມາແລ້ວ ມີນາຍພານຄົນໜຶ່ງໄດ້ອອກໄປລ່າເນື້ອໃນປ່າ ເຂົາໄດ້ຍິນສຽງນົກກໍລະວີກ ຮ້ອງຈັບໃຈເປັນຢ່າງຍິ່ງ ຈຶ່ງໄດ້ເຫຼົ່າເຣື່ອງທີ່ຕົນໄດ້ຍິນນັ້ນໃຫ້ພີ່ນ້ອງເພື່ອນຝູງຟັງ ໃນຈຳນວນຜູ້ທີ່ມາຟັງເລື່ອງດັ່ງກ່າວນີ້ ຍິງແມ່ຮ້າງຄົນໜຶ່ງເຫີດຄວາມກະຫາຍໃຄ່ຢາກຟັງສຽງຂອງນົກກໍລະວີກນັ້ນຢ່າງຍິ່ງ ຈຶ່ງໄດ້ຮ້ອງຂໍໃຫ້ນາຍພາຍລ່າເນື້ອ ອະນຸດຍາດໃຫ້ຕົນຕິດຕາມໄປເພື່ອຈະໄດ້ຍິນສຽງຂອງນົກກໍຣວີກນັ້ນ ວັນຕໍ່ມານາຍພານອອກລ່າເນື້ອ ພ້ອມໄດ້ພາເອົາຜູ້ຍິງໄປພ້ອມ ພໍເມື່ອໄປເຖິງປ່າອັນເແັນຖິ່ນທີ່ນົກກໍລະວີກຢູ່ ໃນຂະນະນັ້ນເອງນົກເຫຼົ່ານັ້ນກຳລັງຮ້ອງ ສົກສຽງຢ່າງມ່ວນຊື່ນຕາມປົກກະຕິວິໄສຂອງສັກກຸນາ ນາຍພານກໍໄດ້ບອກແກ່ແມ່ຮ້າງຄົນນັ້ນງ່ຽງຫູຟັງວ່າ:
ນົກກໍຣະວີກກຳລັງຮ້ອງເພງຢູ່ ເຈົ້າຈົ່ງຟັງເຖີດ ສຽງຂອງມັນອ່ອນຊອນແທ້ແມ່ນບໍ ?" ແມ່ຍິງຮ້າງຄົນນັ້ນກໍ ໄດ້ຕັ້ງໃຈຟັງດ້ວຍຄວາມເພີດເພີນ ແລະຕິດອົກຕິດໃຈໃນສຽງອັນມ່ວນນັ້ນເປັນຢ່າງຍິ່ງ ເກີດຄວາມຄັ່ງໃຄ້ຫຼົງໄຫຼ ຮຳເພິງຢູ່ໃນໃຈຕົນເອງວ່າ "ເຮັດຈັ່ງໃດນໍຈຶ່ງໄດ້ສຽງອັນມ່ວນຊື່ນຈັບໃຈຈັ່ງຊີ້ຕະຫຼອດໄປ ຄັນຊິຄອນເຝົ້າສຽງນົກໃນກາງ ປ່າທີ່ນີ້ ກໍເປັນແດນດົງອັນແສນທຸຣະກັນດານ ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍປະການ ຈຶ່ງໄດ້ຄົ້ນຄິດຫາວິທີການຕ່າງໆ ເພື່ອຈະລຽນແບບສຽງນົກນັ້ນ ຈຶ່ງຕັກສິນໃຈວ່າ:
"ເຮົາຈະຕ້ອງເຮັດເຄື່ອງບັງເກີດສຽງໃຫ້ມີສຽງມ້ວນເພາະສະເໜາະຫູອອນຊອນຈັບໃຈດັ່ງສຽງນົກກໍຣະວີດນີ້ໃຫ້ຈົນໄດ້" ເມື່ອແມ່ຍິງຮ້າງນັ້ນກັບມາເຖິງບ້ານ ກໍໄດ້ຄິດຫາເຄື່ອງດົນຕີໆ ທັງເຄື່ອງ ດີດ ສີ ຕີ ເປົ່າຫຼາຍຢ່າງກໍບໍ່ມີເຄື່ອງດົນຕີໃດຈະມີສຽງມ່ວນ ຟັງແລ້ວຂຶ້ນໃຈເໝືອນກັບສຽງນົກກໍຣະວີດ ໃນທີ່ສຸດນາງກໍໄດ້ໄປຈັດໄມ້ອ້ໍ(ເປັນໄມ້ໄຜ້ນ້ອຍຊະນິດໜຶ່ງ) ເອົາມາປະດິດແລະດັດແປງເປັນເຄື່ອງເປົ່າສະນິດໜຶ່ງ ແລ້ວລອງເປົ່າເບິ່ງ ກຮູ້ສຶກຄ້ອນຂ້າງຈະມ່ວນ ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນພໍໃຈຈຶ່ງໄດ້ດັດແປງແກ້ໄຂໄປອີກຫຼາຍຄັ້ງ ສຸດທ້າຍກໍລອງເປົ່າ ອີກຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ມ່ວນອອນຊອນດີ ນາງຈຶ່ງໄດ້ຝືກເປົ່າຈົນສຳນານດີ ຫຼາຍທຳນອງ ຈຶ່ງໄປທູນເກົ້າຖວາຍພຣະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນ ເມື່ອນາງໄປເຝົ້າພຣະເຈົ້າປັດເສນທີ່ໂກສົນ ນາງກໍໄດ້ເຜົ່າເພງແຮກ ໃຫ້ພຣະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນໄດ້ສະດັບ ເມື່ອນາງເປົ່າຈົບລົງແລ້ວ ກໍໄດ້ຖາມພຣະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນວ່າ:
"ເປັນຈັ່ງໃດ ມ່ວນບໍ່ຂ້ານ້ອຍ" ພຣະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນ ກໍຕັດຕອບວ່າ " ເອີ ພໍຟັງຢູ່" ນາງກໍໄດ້ເປົ່າຖວາຍພຣະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນໄດ້ສະດັບອີກຫຼາຍເພງ ສຸດທ້າຍພຣະເຈົ້າປັດເສນທີ່ໂກສົນ ກໍຕັດອອກມາວ່າ "ເອີ ເທື່ອນີ້ແຄນແນ່" (ດີຂຶ້ນແນ່-ຫຼືວ່າພໍໄຄແນ່) ແມ່ໝ້າຍຄົນນັ້ນ ຈຶ່ງຖາມວ່າ "ເຄື່ອງດົນຕີນີ້ຄວນຊິ ຮຽກຊື່ວ່າຈັ່ງໃດ ຂ້ານ້ອຍ" ພຣະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນຊົງຕັດວ່າ "ສູເຈົ້າຈົ່ງຮຽກດົນຕີນີ້ວ່າແຄນ" ຕາມຄຳເວົ້າຂອງເຮົາ ນີ້ສືບໄປເມືອໜ້າເທີ້ນ" ດ້ວຍເຫດນັ້ນເຄື່ອງດົນຕີນີ້ ຈຶ່ງຖືກຮຽກວ່າແຄນນັບແຕ່ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາຕາບເທົ້າບັດນີ້
No comments:
Post a Comment