- ໜານໜຶງ ເປັນຊື່ເມືອງຫຼວງຂອງມົນທົນກວາງສີ້ ທີ່ນາຍຍົກຣັດຖະມົນຕີຂອງປະເທດໄທຍ໌ ເພິ່ງເດີນທາງໄປປະຊາຊົນນານາຊາກ ເມື່ອບໍ່ນາມານີ້ ແລ້ວ "ສື່" ຈຳນວນມາກມາຍຕິດຕາມໄປທຳຂ່າວ ໄດ້ພົບຊົນຂາດ "ຈ້ວງ" ເວົ້າພາສາໄທຍ໌ຢູ່ທີ່ນັ້ນ.
- ມົນທົນກວາງສີທາງໃຕ້ຂອງຈີນ ມີພຣົມແດນຕິດກັບຫວຽດນາມ (ທາງເໜືອ) ຫຼາຍປີມາແລ້ວກອງທັບຈີນເຄີຍທຳ "ສົງຄາມສັ່ງສອນ" ຫວຽດນາມ ບໍຣິເວນພຣົມແດນກວາງສີກັບຫວຽດນາມທີ່ນີ້.
- ມົນທົນກວາງສີ ກັບມົນທົນກວາງຕຸ້ງຢູ່ຕິດກັນ ເປັນຄົນ "ເຄືອຍາດ" ພວກດຽວກັນມາກ່ອນຍຸກສາມກົກ (ຮາວ 2,000 ປີມາແລ້ວ) ຄວາມໝາຍຂອງຊື່ມົນທົນກໍຢ່າງດຽວກັນ ຄື ກວາງ ໝາຍເຖິງ ທີ່ຮາບ ຫຼືທີ່ກວ້າງສີ ໝາຍເຖິງທິດຕາເວັນຕົກ ຕຸ້ງ ໝາຍເຖິງທິດຕາເວັນອອກ.
- ສະຫຼຸບວ່າ ກວາງສີ ໝາຍເຖິງທີ່ຮາບຕາເວັນຕົກ ສ່ວນກວ້າງຕຸ້ງໝາຍເຖິງ ທີ່ຮາບຕາເວັນອອກ.
- ເຍ່ວ໌ຮ້ອຍເຜົ່າ ບັນພະຊົນ "ຄົນໄທຍ໌"
- ຄົນພື້ນເມືອງດັ້ງເດີມ ໃນກວາງສີກັບກວາງຕຸ້ງ ມີຫຼາຍຊາດພັນ ຈີນບູຮານເຄີຍບັນທຶກເປັນເອກະສານວ່າ ເປັນພວກເຍ່ວ໌ຮ້ອຍເຜົ່າ ຮຽກເປັນ ພາສາຈີຍບູຮານວ່າ ໄປ່ເຍ່ວ໌ ມີຊີວິດຢູ່ທາງໃຕ້ລ່ອງນໍ້າແຢງຊີ(ກຽງ) ມາກກວ່າ 3,000 ປີມາແລ້ວ ຍຸກດຽວກັບວັດທະນະທັມບ້ານຊຽງ (ອຸດອນ) ບ້ານເກົ່າ (ການຈະນະບູຣີ) ແລະບ້ານໂນນວັດ (ນະຄອນຣາຊະສີມາ).
- ເຍ່ວ໌ຮ້ອຍເຜົ່າ ເປັນບັນພະບູຣຸດຂອງຊົນຫຼາຍກຸ່ມ ລວມທັງບັນພະຊົນຂອງຄົນເວົ້າພາສາຕະກູນໄທຍ໌-ລາວທຸກວັນນີ້ດ້ວຍ ມີຫຼັກຖານທາງປະຫວັດສາດບູຮານຄະດີຈຳນວນຫຼາຍ ຊີ້ວ່າ ເມື່ອ 2,500 ປີມາແລ້ວ ມີເຍ່ວ໌ຮ້ອຍເຜົ່າ ເຄື່ອນຍ້າຍເຂົ້າມາຕັ້ງຖິ່ນຖານໃນບໍຣິເວນ ສຸວັນນະພູມ ໂດຍສະເພາະສອງຝັ່ງຂອງ ທີ່ລາວ ແລະອີສານ ແລ້ວປະສົມກົມກືນກັບຊາດພັນພື້້ນເມືອງແລ້ວກາຍເປັນບັນພະຊົນຄົຍໄທຍ໌ແລະ ລາວປັດຈຸບັນ(ອ່ານລາຍລະອຽດໃນໜັງສື ຄົນໄທຍມາຈາກໃສ ? ພິມຄັ້ງແຮກ ພ.ສ 2548 ແລະ "ພະລັງລາວ" ຊາວອີສານ ມາຈາກໃສ ? ພິມຄັ້ງແຮກ ພ.ສ 2549)
- ເຍ່ວ໌ຮ້ອຍເຜົ່າ ມີກະຈັດກະຈາຍຢ່າງນ້ອຍ 3 ມົນທົນ ຄື ກວາງສີ, ກວາງຕຸ້ງ ແລະຢູ່ນານ ຣວມທັງທີ່ເມືອງກຸ້ຍຫຼິນອັນງາມມີສະເໜ ກໍຄືພວເຍ່ວ໌ ໃນຕະກູນໄທຍ໌-ລາວ ຫຼືຈ້ວງນັ້ນແຫຼະ ແຕ່ອາດຮຽກຕົວເອງວ່າ ຕຸົງ.
- ແຕ່ໃນກວາງສີຖືກຣັດຖະບານຂໍຮ້ອງໃຫ້ໃຊ້ຊື່ຣວມໆ ຮຽກເໝືອນໆກັນ ເມື່ອ ພ.ສ 2508 ວ່າ ຈ້ວງ ນັບແຕ່ນັ້ນມາພວກຕະກູນໄທຍ໌-ລາວ ໃນກວາງສີເລີຍໄດ້ຊື່ວ່າ ຈ້ວງ ທຖກວັນນີ້ມີຮາວ 13 ລ້ານຄົນ.
- ແຕໃນຄວາມຈຳກັດ ແລະຄຸມເຄືອນັ້ນ ມີຫຼັກຖານທາງບູຮານຄະດີອື່ນໆ ຢືນຢັນສອດຄ່ອງກັນວ່າ ກຸ່ມຊາດພັນໃນມົນທົນກວາງສີ ແລະກວາງຕຸ້ງຂອງຈີນຕອນໃຕ້ (ຈຳນວນໜຶ່ງເຊິ່ງເປັນກຸ່ມໃຫຍ່) ເວົ້າພາສາຕະກູນໄທຍ໌-ລາວ ຫຼືລາວ-ໄທຍ໌ ແຕ່ສົມມຸດຮຽກໃຫ້ສັ້ນ ແລະເຂົ້າໃຈ ຢ່າງງ່າຍໆ ໃນທີ່ນີ້ວ່າ ພາສາໄທຍ໌ສືບເນື່ອງມາຕັ້ງ 3,000 ປີມາແລ້ວ ປັດຈຸບັນຍັງມີບາງກຸ່ມໃຊ້ເວົ້າຈາສືສານກັນເອງໃນຊຸມຊົນໝູ່ ບ້ານ ແລະໃນຄອບຄົວທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກເມືອງ.
- ເຖິງແມ່ນວ່າໃນເມືອງທີ່ບໍ່ເວົ້າພາສາໄທຍ໌ແລ້ວ ແຕ່ຍັງມີຄວາມຊົງຈຳບອກເລົ່າວ່າບັນພະບູຣູດຕົນເວົ້າພາສາ "ຈ້ວງ" ອັນເປັນຕະກູນດຽວກັບພາສາໄທຍ໌ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນຄົນໄທຍ໌ ແລ້ວພາສາທີ່ເວົ້າຂອງຕົນວ່າຈ້ວງ ທີ່ຈັບສຳນຽງໄດ້ວ່າໃກ້ຄຽງຕະກູນພາສາໄທຍ໌ສຳນຽງລາວຂອງຝັ່ງຂອງ ແລະສຳນຽງປັກໃຕ້ ເຊັ່ນນະຄອນສີທັມມະຣາຊ.
- ບັນພະຊົນຄົນຈ້ວງດັ້ງເດີມປຸກເຮືອນເສົາສູງ ກິນເຂົ້າໜຽວ ຈຶ່ງມີບ໊ະຈ່າງເໝືອນເຂົ້າໜົມຈ້າງຂອງໄທຍ໌-ລາວ ກັບທຳຂະໜົມເຂັ້ງດ້ວຍ ເຂົ້າໜຽວ, ໃຊ້ໄຫວ້ເຈົ້າ(ຜີ) ຕອນກຸດຈີນ (ພວກຮັ່ນ-ຈີນ) ຢູ່ທາງເໜືອໆຂຶ້ນໄປ ກິນເຂົ້າສາລີ ທຳໝັນໂຖວ໌ຂະໝົມເປົ໋າ(ຊາລາເປົາ)ໄຫວ້ເຈົ້າ.
- ຈ້ວງ ເຄືອຍາດຕະກູນໄທຍ໌.
- ຈ້ວງເປັນເຄືອຍາດຕະກູນໄທຍ໌ ຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ແລະເກົ່າແກ່ທີ່ສຸດ ມີຄວາມອະທິບາຍຣາຍລະອຽດພ້ອມຮູບຖ່າຍ(ທີ່ພິມປະກອບເຣື່ອງນີ້) ໄວ້ໃນໜັງສືຄົນໄທຍ໌ຢູ່ທີ່ນີ້ ທີ່ອຸສາຄະເນຍ໌ (ມະຫາວິທະຍາໄລສີລະປາກອນ ພິມຄັ້ງແຮກ ພ.ສ 2537) ຈະສະຣູບຄັດລົງມາໄວ້ຕໍ່ໄປນີ້.
- ທີ່ວ່າ "ຈ້ວງ ເປັນເຄືອຍາດຕະກູນໄທຍ" ກໍເພາະພາສາຈ້ວງກັບພາສາໄທຍ໌ ຢູ່ໃນຕະກູນດຽວກັນ ສັນທະນະລັກໃນບົດຮ້ອຍກອງຂອງ ຈ້ວງກັບຂອງໄທຍ໌ມີຄວາມສໍາພັນກັຍຢ່າງໃກ້ຊິດ ແລະມີພື້ນຖານມາຈາກຄຳຄ້ອງຈອງເຊັ່ນດຽວກັນ.
นิทานปรัมปราและนิยายศักดิ์สิทธิ์ที่ถ่ายทอด "ปากต่อปาก" ด้วยภาษาจ้วงหรือภาษาตระกูลไทย เช่น เรื่องกำเนิดคน เรื่องการเกิดปรากฏการณ์ทางธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เรื่องสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่มีความสัมพันธ์กับน้ำฝน เช่น กบ ฯลฯ ล้วนคล้ายคลึงกับนิทานและนิยายของชนชาติไทยทุกกลุ่มทุกเหล่า รวมทั้งคนไทยในประเทศไทย ด้วยเหตุนี้ชาวจ้วงย่อมพูดว่า "ไทยเป็นเครือญาติตระกูลจ้วง"-ด้วยก็ได้
ที่ว่า-"ผู้ยิ่งใหญ่"-ก็เพราะในมณฑลกวางสีมีชาวจ้วงถึง 12-13 ล้านคน และอยู่ในเขตมณฑลอื่นๆ อีกเกือบ 1 ล้านคน นับเป็นเครือญาติตระกูลไทยที่มีจำนวนมากที่สุดที่อยู่นอกดินแดนประเทศไทยซึ่งนับว่าใหญ่มาก
นอกจากนั้นชาวจ้วงยังมีส่วนเป็นเจ้าของ "วัฒนธรรมฆ้อง" (มโหระทึก) ที่เป็นสัญลักษณ์ของอารยธรรมยุคแรกเริ่มของภูมิภาคอุษาคเนย์ด้วย นี่แหละ "ผู้ยิ่งใหญ่"
ที่ว่า-"เก่าแก่ที่สุด"-ก็เพราะมีร่องรอยและหลักฐานว่าจ้วงมีวัฒนธรรมสืบเนื่องมาตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ หรือประมาณ 3,000 ปีมาแล้ว โดยดูจากภาพเขียนที่ผาลายกับมโหระทึกและพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับระบบความเชื่อ "ผี"
ภาพเขียนมหึมาบนภูผามหัศจรรย์-หรือผาลาย เป็นภาพพิธีกรรมขอฝนเพื่อความอุดมสมบูรณ์ มีภาพมโหระทึกและกลุ่มคนประโคมตีมโหระทึก มีภาพคนประดับขนนกบนหัวแล้วทำท่ากางขากางแขนคล้ายกบ
มโหระทึกเป็นกลองหรือฆ้องทำด้วยสัมฤทธิ์ที่มีตัวตนเป็นวัตถุจริงๆ เป็นผลผลิตทางวัฒนธรรมของภูมิภาคอุษาคเนย์โดยเฉพาะ และมีพัฒนาการเกือบ 3,000 ปีมาแล้ว อาจนับได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของอารยธรรมแรกเริ่มของภูมิภาคอุษาคเนย์ก่อนรับอารยธรรมจากจีนและอินเดีย
เฉพาะบริเวณที่เป็นถิ่นฐานของชาวจ้วงในมณฑลกวางสี พบมโหระทึกฝังอยู่ใต้ดินไม่น้อยกว่า 600 ใบ และชาวจ้วงทุกวันนี้ยังมีมโหระทึกประจำตระกูลกับประจำหมู่บ้านใช้งานในพิธีกรรมที่ทำสืบเนื่องมาแต่ดึกดำบรรพ์อีกรวมนับพันๆ ใบ แสดงว่าชาวจ้วงให้ความสำคัญต่อมโหระทึกมาก จนอาจกล่าวได้ว่าจ้วงเป็นเจ้าของวัฒนธรรมมโหระทึก (แม้ชนชาติอื่นจะมีมโหระทึกด้วย แต่รวมแล้วไม่มากเท่าจ้วง)
ทุกวันนี้ชาวจ้วงยังใช้มโหระทึกประโคมตีในพิธีสำคัญๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพิธีกรรม "ขอฝน" เพื่อความอุดมสมบูรณ์ ดังพิธีบูชากบประจำปีตามหมู่บ้านต่างๆ มีขบวนมโหระทึกแห่กบ มีการละเล่นแต่งตัวเป็นกบช่วยเหลือมนุษย์ ฯลฯ ล้วนสอดคล้องกับภาพเขียนที่ผาลาย แสดงว่าชาวจ้วงยังสืบทอดประเพณีและพิธีกรรมตั้งแต่ยุคสัมฤทธิ์จนถึงปัจจุบันเป็นเวลานานราว 3,000 ปีมาแล้ว
นี่แหละ "จ้วง-เครือญาติตระกูลไทยผู้ยิ่งใหญ่และเก่าแก่ที่สุด"
แต่-จ้วงไม่ใช่คนไทย เพราะไม่ได้เป็นประชากรของประเทศไทย และไม่ได้อยู่ในดินแดนประเทศไทย ทุกวันนี้ชาวจ้วงเป็นคนจีน เพราะเป็นประชากรจีน และอยู่ในดินแดนประเทศจีน รวมทั้งวิถีชีวิตที่รับอิทธิพลวัฒนธรรมจีน ไม่ว่าจะเป็นบ้านช่องที่อยู่อาศัย และขนบธรรมเนียมประเพณีหลายๆ อย่าง
แม้จ้วงเป็นเครือญาติตระกูลไทยผู้ยิ่งใหญ่และเก่าแก่ที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าคนไทยมีถิ่นกำเนิดอยู่ในเมืองจ้วง มณฑลกวางสี แต่อาจมีชาวจ้วงบางกลุ่มเคลื่อนย้ายมาตั้งถิ่นฐานเป็น "เจ๊ก" ในดินแดนประเทศไทยแล้วแต่งงานกับสาวลาวจนกลายเป็น "คนไทย" สมัยโบราณก็ได้ ส่วนชาวจ้วงเกือบทั้งหมดก็อยู่เมืองจ้วงในกวางสีนั่นแหละ
No comments:
Post a Comment